شهر قمصر را شهر گل و گلاب می دانم که با بهاری دل‌انگیز و هوایی آکنده از عطر خوش گل محمدی و گلاب، هر ساله میزبان هزاران گردشگر داخلی و خارجی می باشد. شهری که در عین داشتن پتانسیل های لازم برای جذب حداکثری گردشگر از اقصی نقاط دنیا؛ هنوز از استانداردهای لازم جهت بوجود آمدن چنین بستری برخوردار نیست.
اگر چه نباید زیبایی های بی نظیر این منطقه را در لابلای نقدهای خود پنهان کنم، اما واقعیت این است که کاستی های مدیریتی و محیطی فراوانی به چشم میخورد و کام دلسوزان طبیعت تلخ کرده و دل آنها را به درد می آورد.
در سفری که در ۱۳ اردیبهشت ماه به این شهر داشتم؛ در بازدید از باغ پرندگانِ آن که سایر حیوانات نیز در آن نگهداری می شد، این کاستی نمودی به مراتب پر رنگ تر داشت.
آنچه در بازدید از محل نگهداری حیوانات آن مرکز به چشم می خورد نوعی غفلت از بدیهیات حفظ محیط زیست و نگهداری حیوانات بود که نه تنها با استانداردهای بین‌المللی بلکه حتی با ضوابط دستورالعمل سازمان حفاظت محیط زیست کشور و در نتیجه با شرایط مطلوب دوستداران حیوانات فاصله بسیار دارد. شرایط حیوانات در مراکز نگهداری از حیات وحش به قدری نامناسب و ناراحت کننده بود که جا دارد اراده ای برگرفته از تعهد و مسولیت به رفع مشکلات آن بپردازد.
برخی از حیوانات خسته و عصبی نیز در قفس، بی حال افتاده بودند و برخی به دلیل شرایط نامناسب محیط نگهداری آنان در وضعیتی وخیم به سر می بردند. شایسته است که مسولین این شهر و در سطحی بالاتر، مسولین استانی به وضعیت نابسامان آن باغ و حیوانات آن رسیدگی کنند و بیش از این نام ایران و گردشگری ایران را در حدِ یک کشور با امتیازات منفی این صنعت برجسته نسازند.
نوشته : مهیار موسوی
تصاویر: الهه بصیرنیا
توسط 